Przygotowanie wiolinistyczne Mieczysława Karłowicza okazało się pomocne w jego kompozytorskiej działalności, czego świadectwem jest Koncert skrzypcowy A-dur. Prawykonanie utworu w Berlinie w 1903 roku, z zespołem Filharmoników i udziałem skrzypka Stanisława Barcewicza pod batutą kompozytora, zostało dobrze przyjęte. Młodzieńcze dzieło, w wielu aspektach zapowiadające już styl późniejszych poematów symfonicznych, stało się jedną z najważniejszych pozycji polskiej literatury skrzypcowej.

Ravel określił swą muzykę baletową Dafnis i Chloe mianem „symfonii choreograficznej”. Napisana dla Baletów Rosyjskich Diagilewa (1912), stała się jednym z ważnych manifestów wielkich przemian dokonujących się w muzyce XX wieku, a jej atrakcyjność sprawiła, że weszła też do repertuaru koncertowego.

IV Symfonia Witolda Lutosławskiego, komponowana na zamówienie Los Angeles Philharmonic, uświetniła obchody 80. rocznicy urodzin autora – zaprezentowano ją 5 lutego 1993 roku w Los Angeles; pierwsze polskie wykonanie 25 września 1993 roku przez Orkiestrę Filharmonii Narodowej pod batutą kompozytora okazać się miało jego ostatnim występem w ojczyźnie. Wierny idei formy dwuczęściowej twórca użył jej także tutaj, komentując: „pierwsza część jest przygotowaniem do części głównej. Powinna słuchacza wciągnąć, zainteresować, zaintrygować. Ale nie może ona dać mu pełnej satysfakcji. Musi ona wywołać w nim głód, a w końcu nawet zniecierpliwienie. I to jest odpowiedni moment, żeby zaprezentować część główną”.

Piotr Maculewicz