Cztery utwory na kwartet smyczkowy to wydany pośmiertnie pod wspólnym opusem zbiór krótkich kompozycji kameralnych Feliksa Mendelssohna, pisanych na przestrzeni lat 1827–1847. Dwa ostatnie ogniwa stanowią: nostalgiczno-dramatyczne w wyrazie Capriccio, z zastosowaniem techniki fugowanej w drugiej części, oraz czterogłosowa Fuga oparta na powolnym, lirycznym temacie. Dość nieoczywiste (jak na epokę romantyzmu) odwołanie do formy fugi w twórczości Mendelssohna tłumaczyć można jego powszechnie znaną fascynacją dziedzictwem muzycznym baroku, w szczególności twórczością Johanna Sebastiana Bacha.
Z kolei powstały w 1945 roku II Kwartet smyczkowy Benjamina Brittena wskazuje na odniesienia do innego wielkiego twórcy doby baroku – Henry’ego Purcella. Utwór ten, uznawany za jedną z ważniejszych kompozycji instrumentalnych Brittena, dobrze prezentuje charakterystyczną nieoczywistość jego stylu, rozpiętego między neoklasycyzmem a awangardą. Związek z muzyką Purcella odnosi się zwłaszcza do trzeciej, ostatniej części dzieła, nawiązującej do barokowej, polifonicznej formy chaccony.
Skomponowany w latach 1920–1921, jeszcze podczas pracy w Europie, Kwintet fortepianowy E-dur Ericha Wolfganga Korngolda od pierwszych dźwięków zdradza wyraźne pokrewieństwo estetyczne z późniejszą o ponad dekadę twórczością hollywoodzką tego kompozytora (twórca ten znany jest dziś przede wszystkim jako jeden z najwybitniejszych amerykańskich kompozytorów muzyki filmowej). Zachowawczy stylistycznie i silnie romantyzujący w wyrazie język Korngolda wykazuje tu jednak pewne wpływy awangardowych tendencji muzyki XX wieku; jako wiedeńczyk, był on bez wątpienia świadkiem ich narodzin.
Robert Losiak