Koncert oratoryjny Filharmonia Narodowa

Przejdź do treści
Koncert oratoryjny
Alessandro Bonato, fot. Leonardo Ferri

W związku z niedyspozycją Iwony Sobotki partię sopranową w Messa da Requiem Giuseppe Verdiego podczas koncertu 3.11 wykona Oksana Nosatova.

 

Impulsem, który skłonił Verdiego do podjęcia się skomponowania mszy żałobnej stała się śmierć Alessandra Manzoniego w 1873 roku. Pisarz należał do najważniejszych postaci włoskiego życia kulturalnego w XIX stuleciu, Verdi zaś darzył go uwielbieniem. Przedstawił władzom Mediolanu zamiar uczczenia swym utworem pamięci literata. Prawykonanie Messa da requiem per l’anniversario della morte di Manzoni odbyło się 22 maja 1874 w mediolańskim kościele San Marco pod dyrekcją kompozytora, z udziałem wielkiej orkiestry i studwudziestoosobowego chóru mieszanego. W następnych dniach powtórzono Requiem kilkakrotnie w La Scali, przy nieopisanym entuzjazmie publiczności – tak zaczęła się kariera dzieła, wykonywanego na wszystkich estradach Europy. Verdi ujął swą kompozycję w tradycyjne ramy missae pro defunctis uzupełnionej o zapożyczone z nabożeństwa egzekwii responsorium Libera me, jednak dzieło zdecydowanie nie ma charakteru liturgicznego, a wpisuje się w szereg wielkich dziewiętnastowiecznych mszy koncertowych. Kompozytor odniósł się do łacińskich tekstów w sposób subiektywny – jako agnostyk i człowiek oddalony od instytucjonalnego Kościoła, podkreślił przede wszystkim ludzki wymiar lęków i rozterek wobec śmierci. Od chwili prawykonania powtarzano więc zarzuty, że jego ujęcie jest zanadto świeckie, zbyt operowe. Jest oczywiste, że Verdi nie wyrzekł się swych doświadczeń tworząc Requiem: sposób traktowania faktury wokalnej i orkiestrowej pozostaje bliski jego dziełom scenicznym, zwłaszcza chronologicznie nieodległej Aidzie (ale sięga tu także po środki kontrapunktyczne). Nie byłby też sobą, gdyby do maksimum nie wykorzystał wszelkich elementów dramatycznych zawartych w tekstach. Kompozytor celowo nie kończy swego Requiem pełną nadziei komunią Lux aeterna, lecz śpiewem Libera me – błaganiem o zmiłowanie, zanoszonym przez człowieka targanego lękiem i wątpliwościami.

Piotr Maculewicz

Zamknij

Andeka Gorrotxategi

Andeka Gorrotxategi już po swoich pierwszych występach został uznany za „tenora doskonałego”. Repertuar spinto oraz głęboki i olśniewający głos w ciągu kilku lat zaprowadziły go na sceny wiodących teatrów operowych i festiwali na świecie.

Najważniejsze role w jego karierze to Don Jose w Carmen Georges’a Bizeta (pod batutą Zubina Mehty w Teatro di San Carlo w Neapolu, a także w Teatro dell’Opera di Roma, National Centre for the Performing Arts w Pekinie i Sydney Opera House), tytułowa rola w Otellu (Theater Kiel), Carlo w Zbójcach (Teatro La Fenice w Wenecji pod dyrekcją Daniele Rustioniego, Teatro dell’Opera di Roma), Gabriele Adorno w Simon Boccanegra Giuseppe Verdiego (Opéra de Lausanne), Cavaradossi w Tosce (Teatro dell’Opera di Roma, Semperoper Dresden), Kalaf w Turandot (Sydney Opera House), Dick Johnson w Dziewczynie z Dzikiego Zachodu (Ópera de Bellas Artes w Meksyku), Rodolfo w Cyganerii (Teatro Real w Madrycie pod batutą Nicoli Luisottiego, Staatsoper Hamburg), Pinkerton w Madame Butterfly Giacoma Pucciniego (Sydney Opera House, Teatro La Fenice pod dyrekcją Omera Meira Wellbera), Pollione w Normie Vincenza Belliniego (National Centre for the Performing Arts w Pekinie pod batutą Renata Palumba), Fernando w Goyescas Enrique’a Granadosa (Teatro Real, Teatro del Maggio Musicale Fiorentino, Teatro Regio di Torino), Włoski Śpiewak w Kawalerze srebrnej róży Richarda Straussa (pod dyrekcją Franza Welsera-Mösta podczas Salzburger Festspiele).

Urodzony w Abadino (Bilbao) Andeka Gorrotxategi rozpoczął naukę śpiewu w Konserwatorium w Durango, a następnie kontynuował ją w Bilbao, Madrycie, Marsylii, Paryżu, Rzymie i Stanach Zjednoczonych. Na początku swojej kariery był wspierany przez Asociación Musical Alfredo Kraus (AMAK). Zdobył wyróżnienia w kilku międzynarodowych konkursach wokalnych, takich jak Concours Internacional de Cant Jaume Aragall i „Premio Manuel Ausensi”.

W ostatnim czasie artysta wystąpił m.in. w Rycerskości wieśniaczej Pietra Mascagniego i Pajacach Ruggera Leoncavalla na Operafest Lisbon, Manon Lescaut Pucciniego na Festival Puccini w Torre del Lago i w Müpa Budapest, Tosce w Rennes, Nantes i Angers, Otellu w Staatsoper Hannover, Samsonie i Dalili Camille’a Saint-Saënsa i Manon Lescaut Pucciniego w Theater Kiel, Aidzie (Radames) Verdiego w Teatro del Bicentenario w León (Meksyk) i Cyganerii w Teatro Real w Madrycie.

 

[2024]