współorganizacja: Muzeum Warszawy
Wolfgang Amadeus Mozart zmarł 5 grudnia 1791 roku. W tym czasie nieukończony autograf Requiem, jego ostatniej, legendarnej później kompozycji (zamówionej anonimowo przez ekscentrycznego arystokratę, hr. von Stuppacha, który pragnął przypisać autorstwo sobie) obejmował trzy z pięciu części dzieła: introit Requiem aeternam wraz z podwójną fugą Kyrie, przejmującą sekwencję Dies irae z przerażającą wizją Sądu Ostatecznego (ta część urywa się po ośmiu taktach końcowego odcinka Lacrimosa) oraz offertorium Domine Jesu Christe (wraz z Hostias), przy czym w pełni zapisane były tylko głosy wokalne oraz partia basu cyfrowanego. Jedynie introit został ukończony w całości, wraz z partią orkiestry; w pozostałych fragmentach ręką Mozarta zasugerowane są tylko pojedyncze instrumenty. Po śmierci Mozarta jego żona Constanze prosiła o pomoc uczniów i przyjaciół kompozytora – pracę dokończył Franz Xaver Süßmayr. On też od podstaw skomponował brakujące części – Sanctus/Benedictus, Agnus Dei, a także końcowe communio Lux aeterna, wykorzystujące materiał muzyczny introitu oraz Kyrie. Dzieło poczęło odtąd żyć własnym życiem. Obrosło w mit i legendę, inspirując niezliczone domysły na temat swej genezy, autentyczności, proporcji między ręką Mozarta i autorów wersji finalnej, stawało się też kanwą licznych nowych opracowań i dokończeń z wieloma odmiennymi propozycjami instrumentacji.
Piotr Maculewicz