Perfekcjonistka o imponującej pamięci, Angela Hewitt, ma w swoim bogatym repertuarze utwory z różnych epok (od powstałych w czasach Couperinów po kompozycje współczesne, specjalnie dla niej skomponowane), jej nazwisko jednak kojarzy się głównie z dziełami Johanna Sebastiana Bacha. Wszystko za sprawą wygranej w Konkursie Bachowskim w Toronto, serii wysoko ocenianych nagrań muzyki klawiszowej tego kompozytora i otrzymaniu – nie tak dawno zresztą – Bachowskiego Medalu w Lipsku (po raz pierwszy przyznanego kobiecie). W Warszawie artystka zaprezentuje się w jednym z najbardziej „symfonicznych” koncertów fortepianowych Wolfganga Amadeusa Mozarta – Koncercie C-dur KV 503, ukończonym pewnego grudniowego dnia 1786 roku.

Wieczór rozpocznie utwór Luise Farrenc, coraz bardziej docenianej dziś twórczyni romantycznej, która od dzieciństwa pobierała prywatną naukę gry i kompozycji u najważniejszych muzyków w stolicy Francji, nie mogąc – ze względu na płeć – odbyć w tym zakresie regularnych studiów. Paradoksalnie, po latach sama objęła prowadzenie klasy fortepianu w słynnym Konserwatorium Paryskim. Jej dwie efektowne uwertury koncertowe z 1834 roku ukazują dramaturgiczny i kolorystyczny zmysł kompozytorki, której niestety nie dane było zrealizować marzenia o napisaniu opery. Około stu lat później Siergiej Rachmaninow stworzył swoją trzecią, wysoce ekspresyjną Symfonię a-moll, która domknie program koncertu. Jest to jedno z ostatnich dzieł kompozytora i zarazem ważny pomnik wschodnioeuropejskiej symfoniki romantycznej.