Koncert wiolonczelowy C-dur Josepha Haydna powstał w okresie jego działalności w służbie u księcia Esterházyego, którego dwór dysponował znakomitą orkiestrą. Haydn komponował dla niej symfonie, ale też – jako że wśród muzyków byli wybitni wirtuozi – repertuar koncertujący na różne instrumenty. Pełen wdzięku i typowej dla Haydna lekkości utwór należy do tej grupy, a jego adresatem był najpewniej książęcy wiolonczelista, Joseph Weigl.

Numeracja symfonii Roberta Schumanna nie odzwierciedla ich chronologii – Druga powstała w istocie jako trzecia (tuż po Symfonii d-moll, opublikowanej jako Czwarta). Autor tworzył ją w latach 1845–1846, będąc w złym stanie ducha. W tym heroicznym dziele dostrzegano więc odzwierciedlenie jego rozterek i wyraz muzycznego eskapizmu, wiary w odmianę losu. Elegijne, obfitujące w piękne kantyleny Adagio espressivo to z kolei przykład lirycznego, romantycznego oblicza Schumanna. Prawykonanie Symfonii pod batutą Feliksa Mendelssohna, prowadzącego orkiestrę lipskiego Gewandhausu, odbyło się 5 listopada 1846 roku.

Sándor Veress, uczeń i współpracownik Béli Bartóka i Zoltána Kodálya, podobnie jak oni tworzył muzykę inspirowaną folklorem. Jego żywiołowe Tańce transylwańskie zyskały popularność dzięki szwajcarskiemu dyrygentowi Paulowi Sacherowi, który pomagał Veressowi w pierwszych latach jego powojennej emigracji w Szwajcarii.

Piotr Maculewicz