Koncert symfoniczny Filharmonia Narodowa

Przejdź do treści
Koncert symfoniczny
Geoffrey Paterson, fot. Benjamin Ealovega

Zdarza się czasem, że twórca zadedykuje swoje dzieło nie jednej osobie, a całej zbiorowości. Gdy Nikołaj Rimski-Korsakow przybył na pierwszą próbę Kaprysu hiszpańskiego, petersburska orkiestra miała wielokrotnie nagradzać go brawami. Wzruszony kompozytor postanowił odwdzięczyć się zespołowi równie spontanicznie, dedykując mu ten słynny, inspirowany iberyjskimi melodiami utwór.

Nieco zapomniany dziś Saverio Mercadante był jedną z ważniejszych postaci włoskiej opery XIX wieku. Stworzył ponad 60 dzieł tego gatunku, zdobywając uznanie takich twórców, jak Gioachino Rossini czy Vincenzo Bellini. Mercadante, późniejszy dyrektor słynnego konserwatorium w Neapolu – mieście walczącym o tytuł jednej z operowych stolic Europy, ma w swoim dorobku również cykl sześciu koncertów na flet, którego sam był wirtuozem. Szczególną popularność wśród wykonawców i słuchaczy zdobył drugi z tych utworów w tonacji e-moll, zachowany w wersjach na różne obsady, od kameralnej po symfoniczną. Pełne technicznych akrobacji dzieło, stanowiące nie lada wyzwanie dla solisty, obfituje w popisowe pasaże czy frazy pełne odległych skoków interwałowych, nie stroni też jednak od liryzmu rodem z operowego bel canto.

Druga i zarazem ostatnia ukończona przez Edwarda Elgara Symfonia Es-dur zaliczana jest do jego najbardziej osobistych utworów. Zadedykowana została pamięci zmarłego króla i imiennika kompozytora – Edwarda VII, syna królowej Wiktorii. Wykonane po raz pierwszy w 1911 roku późnoromantyczne dzieło pełne jest charakterystycznych dla twórcy krótkich, powtarzanych motywów oraz prób przekraczania granic tonalności. Drugą część symfonii stanowi przejmujący marsz żałobny, elegia związana być może nie tylko ze śmiercią władcy, lecz prawdopodobnie opłakująca także bardziej osobiste straty kompozytora – odejście jego dwóch bliskich przyjaciół.

Zamknij

Łukasz Długosz

Luksemburski magazyn „Pizzicato” okrzyknął Łukasza Długosza jednym z najwybitniejszych flecistów na świecie, doceniając płytę Flute Stories. Artysta jest także najliczniej nagradzanym polskim wirtuozem tego instrumentu w historii. Nagrał 87 albumów płytowych, które zostały wysoko ocenione przez krytykę europejską i za które otrzymał wiele prestiżowych międzynarodowych nagród fonograficznych, w tym wielokrotnie International Classical Music Award, Pizzicato Supersonic Award, Gasteig Musikpreis oraz Fryderyki.

Artysta jest zwycięzcą kilkunastu konkursów międzynarodowych, w tym w Paryżu, Monachium czy Odense. Współpracuje z wieloma renomowanymi orkiestrami. Jako solista występował m.in. w nowojorskim Carnegie Hall, Goldener Saal Musik-verein i Konzerthaus w Wiedniu, Konzerthaus w Berlinie, Gasteig Carl Orff Saal i  Herkulessaal w  Monachium, Poly Theatre w  Pekinie, Xinghai Concert Hall w Guangzhou, Shanghai Concert Hall oraz Opera House w Katarze. Grał pod batutą takich mistrzów, jak Zubin Mehta, James Levine, Mariss Jansons, Valery Gergiev, Jesús López Cobos, Jan Krenz, Jerzy Semkow czy Gabriel Chmura. Wielokrotnie wykonywał Koncert fletowy Krzysztofa Pendereckiego pod batutą kompozytora.

W 2010 roku Łukasz Długosz po raz pierwszy nagrał płytę z London Symphony Orchestra. Jego koncerty były wielokrotnie transmitowane przez najważniejsze rozgłośnie radiowe, takie jak BBC Radio 3, Norddeutscher Rundfunk, Südwestrundfunk, Bayerischer Rundfunk 4, Deutschland Radio Kultur, Program 2 Polskiego Radia, Radio France, RMF Classic. Do tej pory powstało ponad 300 utworów dedykowanych artyście, które po prawykonaniu nadal są promowane i uwieczniane na nagraniach. Łukasz Długosz jest także laureatem nagrody Orfeusz (2016) oraz Nagrody Honorowej Związku Kompozytorów Polskich (2022). Za wybitną działalność artystyczną i promocję kultury polskiej artysta został odznaczony przez Prezydenta RP zaszczytnym Orderem Odrodzenia Polski, Brązowym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” oraz otrzymał tytuł profesora sztuki.
 

[2025]