Obudzenie się pogodnych uczuć z chwilą przybycia na wieś – tak brzmi tytuł pierwszej części (Allegro non troppo) VI Symfonii Ludwiga van Beethovena. Jak wynika z listów do wydawcy Breitkopf & Härtel z 1808 roku, kompozytor miał poważne wątpliwości, czy należy poszczególne ogniwa dzieła opatrywać nazwami zawierającymi tak jednoznaczne sugestie malarskie. Ostatecznie nie tylko zachował je, ale uznał za konieczne przy tytule dzieła Symfonia Pastoralna, czyli wspomnienie życia na wsi zamieścić w nawiasie zastrzeżenie: Raczej wyraz uczuć niż malarstwo. Radość i afirmatywny stosunek kompozytora do natury – szelest liści, szmer strumyków, głosy ptaków, grzmoty piorunów z deszczem przełożone na dźwięki w tym programowym dziele – do dziś nie pozostawiają nikogo obojętnym, zachwycając swym głębokim związkiem z przyrodą.
Sztuka poetycka Persefona André Gide’a, napisana w duchu francuskiego parnasizmu, oparta jest na temacie zaczerpniętym z homeryckiego Hymnu do Demeter. Tekst noblisty zwrócił uwagę słynnej tancerki Idy Rubinstein, która zaproponowała Igorowi Strawińskiemu skomponowanie do niego muzyki. Z planowanego „baletu symfonicznego” zrodził się gatunek łączący taniec, pantomimę, śpiew i recytację w orkiestrowej oprawie. Jego prapremiera odbyła się bez większego echa na scenie Opery Paryskiej 30 kwietnia 1934 roku. Wiele lat później melodramatem Strawińskiego zainteresowało się wielu choreografów, m.in. Frederick Ashton, George Balanchine, Janine Charrat, Martha Graham, a w 2012 roku Peter Sellars wyreżyserował spektakl na scenie Teatro Real w Madrycie. Dzisiaj dzieło wykonywane jest nierzadko w wersji koncertowej, w której po raz pierwszy zespoły Filharmonii Narodowej z udziałem uznanych artystów i chóru dziecięcego Artos zaprezentują na naszej scenie.
Judith Chemla wykona partię Persefony w utworze Strawińskiego w zastępstwie Mariny Hands.
