Końcowy takt VII Symfonii C-dur Jeana Sibeliusa został porównany przez dyrygenta Colina Davisa do zamykania wieka trumny. Chociaż po jej napisaniu wielki Fin miał przed sobą jeszcze ponad 30 lat życia, to jest to jeden z ostatnich ukończonych przez niego utworów. Nietypowa jednoczęściowa forma utworu, mającego nosić pierwotnie tytuł „Fantasia Sinfonica”, stała się interpretacyjnym wyzwaniem dla krytyków i analityków. Co wymowne, badacze, którzy zgodnie określili dzieło rewolucyjnym, różnili się w uzasadnieniach swojego osądu.

Mroczna opera Benjamina Brittena Peter Grimes, opowiadająca o rybaku posądzonym o zabójstwo młodocianego czeladnika, zawiera nad wyraz udane instrumentalne interludia, które w nieco zmienionej kolejności i z niewielkimi przeróbkami zostały z sukcesem opublikowane jako samodzielna suita orkiestrowa niedługo po premierze opery w 1945 roku. Składają się na nie Świt – ilustracja spokojnego morza, Niedzielny poranek z imitowanym przez waltornię odgłosem bijących kościelnych dzwonów, majestatyczny nokturn Światło księżyca i śmiertelnie przerażająca Burza.

VIII Symfonia Ludwiga van Beethovena spotkała się z mniej ciepłym przyjęciem od Siódmej, ponieważ – jak skomentować miał ten fakt urażony kompozytor – „Ósma jest lepsza”. Niewątpliwie Beethoven włożył w nią więcej pracy niż w poprzedniczkę, o czym świadczą pozostawione szkice. Wykonana po raz pierwszy pod batutą coraz gorzej słyszącego autora w Wiedniu w 1814 roku, nie została nikomu zadedykowana, co związane było być może z chłodną recepcją dzieła „lepszego” od VII Symfonii.

Bartłomiej Gembicki