Późne utwory wielkich romantyków – pełne nawiązań, a niekiedy wręcz rozliczeń z przeszłością – zabrzmią podczas recitalu uwielbianego przez warszawską publiczność Piotra Anderszewskiego.
Sonata fortepianowa c-moll Franza Schuberta, skomponowana w ostatnich miesiącach życia kompozytora, słynie z odniesień do twórczości Ludwiga van Beethovena – zarówno tematycznych (czego przykład stanowi cytat z tematu 32 Wariacji c-moll, pojawiający się już na początku utworu), jak i bardziej odległych, nastrojowych, na przykład w lirycznym Adagio. Nawiązania te pozostają jednak jedynie tłem – albo raczej odległym wspomnieniem – wobec szeregu formalnych, motywicznych i harmonicznych pomysłów, których próżno szukać u mistrza z Bonn. To one właśnie składają się na oryginalny, dojrzały język muzyczny Schuberta, który w pełni doceniono dopiero po jego śmierci.
Po czterech częściach sonaty Schuberta Piotr Anderszewski wykona cztery ostatnie opusowane cykle fortepianowe Johannesa Brahmsa. Powstały one w ciągu zaledwie dwóch lat, po długiej przerwie w komponowaniu dzieł na fortepian solo. W kolejnych zbiorach znalazły się miniatury opatrzone nazwami takimi, jak fantazja, capriccio, intermezzo, romans czy ballada. Są wśród nich utwory liryczne i melancholijne, ale także burzliwe – o wręcz tragicznym charakterze. Część z nich Brahms konsultował ze swoją prywatną „redaktorką”, przyjaciółką i muzą – Clarą Schumann.
Bartłomiej Gembicki